[Fic KNB] พิมพ์หัวใจใส่รัก : Chapter 01 32%

Title: พิมพ์หัวใจใส่รัก

Chapter: 01

Paring: Akashi x Kuroko, Aomine x Kagami

Genre: Romntic Comedy, normal

Rate: PG-15 (ตามแต่ตอนนะคะ)

Note: เรื่องนี้ชายกลายเป็นหญิงนะคะ และได้พล็อตจากมังงะวายเรื่องพิมพ์หัวใจใส่รักค่ะ

++++++ พิมพ์หัวใจใส่รัก ++++++

                “นี่ค่ะ ต้นฉบับของรอบนี้”เสียงนุ่มหวานของหญิงสาววัย 20 ปีเอ่ยขึ้นติดยานคางเล็กน้อย พลางยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลขนาดใหญ่ให้หญิงสาวอีกคนที่ยืนยิ้มหน้าระรื่นที่ประตูห้องคอนโดมิเนียมสุดหรู

                “ขอบคุณนะเท็ตสึคุง อ้าว แล้วคากามินล่ะยังไม่ตื่นเหรอ”หญิงสาวผมยาวสลวยสีชมพู หน้าตาสวย เข้ากับหุ่นสวยชนิดหนุ่มๆ เห็นยังต้องเหลียวมองซ้ำ เอ่ยถามหญิงสาวผมฟ้าวัยยี่สิบปีที่กำลังรวบผมยาวยุ่งๆ นั้นด้วยหนังยางที่รัดไว้ที่ข้อมือเป็นจุกกลมๆ ที่ด้านหลังของศีรษะ

                “สงสัยจะปั่นโต้รุ่งล่ะมั้งคะ จะขึ้นไปดูมั้ยคะคุณโมโมอิ เพราะดูท่าแล้วอาโอมิเนะคุงคงจะฝากคุณโมโมอิมารับต้นฉบับของคากามิคุงอีกแล้วสินะคะ”หญิงสาวผมฟ้าเอ่ยพลางยิ้มบางๆ ที่มุมปาก หญิงสาวผมชมพูหัวเราะแห้งๆ แต่ก็ยอมปลดสายรัดข้อเท้าของรองเท้าส้นสูงทั้งสองข้างออก เอื้อมหยิบรองเท้าแตะมาวางตรงหน้าตนเองและจัดการถอดส้นสูงออกไปใส่รองเท้าแตะสำหรับเดินในบ้าน ก่อนจะเดินตาม 1 ในเจ้าของบ้านไปยังห้องของเจ้าของบ้านอีกคน

                “นาฬิกาปลุกนะค่ะ”หญิงสาวผมฟ้าอธิบาย เมื่อหญิงสาวผมชมพูเห็นเธอหยิบถาดอาหารที่บรรจุกาแฟร้อนๆ และแฮมเบอร์เกอร์ 3 ชิ้นวางเรียงกันในถาดไม้ ก่อนจะเดินนำขึ้นไปยังชั้นสอง หยุดตรงห้องที่อยู่ตรงสุดบันได พยายามประครองถาดอาหารไว้ด้วยมือเดียวก่อนจะลงมือเคาะประตู

                ก๊อก ก๊อก

                “คากามิคุงคะ นี่ฉันคุโรโกะนะคะ หลับอยู่รึเปล่าคะ”หลังจากเคาะแล้ว ก็ส่งเสียงเรียกคนที่อยู่ในห้องออกไป แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ รออยู่เกือบห้านาที เมื่อไม่มีทางเลือก คุโรโกะ เท็ตสึยะ จึงจัดการใช้กุญแจสำรองที่เก็บเอาไว้เข้าไป

                “ขออนุญาตนะคะคากามิคุง”เอ่ยบอกแม้อีกฝ่ายในห้องอาจจะไม่ได้ยินก็ตาม ใช้เวลาไม่นานนักประตูห้องก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นห้องกว้างที่เป็นห้องโล่งๆ มีเพียงโต๊ะทำงานอยู่ไม่กี่ตัวเท่านั้น กลางห้องมีโต๊ะญี่ปุ่นตัวใหญ่ที่บนโต๊ะเต็มไปด้วยกระดาษที่มีรูปวาดเอาไว้เต็มไปหมด หญิงสาวผมชมพูย่อตัวลงตรงโต๊ะญี่ปุ่นตัวใหญ่วางของในมือที่ถือขึ้นมาด้วยไว้ข้างๆ ตัวก่อนจะจัดการเก็บรวมรวมกระดาษพวกนั้นเอาไว้ด้วยกัน เพื่อให้โต๊ะมีพื้นที่พอที่จะวางถาดอาหาร

                “คากามิคุงคะ เช้าแล้วนะคะตื่นได้แล้วนะคะ”คุโรโกะเขย่าตัวเพื่อนร่วมห้องเบาๆ แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล เธอคาดไว้แล้วล่ะเลยเดินไปหยิบเบอร์เกอร์มาชิ้นนึงแกะกระดาษที่ใช้ห่อออกหลอกล่อด้วยกลิ่น และดูจะได้ผลเสียได้ เพราะในที่สุดหญิงสาวผมสีแดงยาวที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะด้านในสุดของห้องก็ตื่นขึ้น

                “หืม? เช้าแล้วเหรอคุโรโกะ ฮ้าวว นี่กี่โมงแล้วอ่ะ”ไม่พูดเปล่ายังบิดขี้เกียจไปด้วย

                “เจ็ดโมงครึ่งค่ะ”พูดพลางส่งเบอร์เกอร์ชิ้นนั้นให้เจ้าตัวก่อนจะรวบรวมกองกระดาษที่อยู่บนโต๊ะไปรวมกับที่อยู่กับหญิงสาวผมสีชมพู

                “ต...ตายล่ะ ต้องไปส่งต้นฉบับก่อนไปมหาลัย!”หญิงสาวผมแดงเบิกตากว้างอย่างตกใจ ดูจะตื่นตกใจมากถึงขนาดที่ไม่ทันเห็นว่ามีใครอยู่ในห้องด้วย

                “ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ ฝากคุณโมโมอิไปให้อาโอมิเนะคุงก็ได้นิคะ”สิ้นคำพูดของสาวผมฟ้า คากามิ ไทกะ ถึงได้เห็นว่ามีใครอีกคนในห้องนอกจากรูมเมทของเธอเอง โมโมอิ ซัทสึกิ บก.ของเพื่อนของคากามิหรือก็คือคุโรโกะนั่นล่ะ

                “ไม่ต้องห่วงนะคากามิน ฉันจะเอาไปให้ไดจังเองจ้า”หญิงสาวผมสีชมพูยาวบอกพลางยิ้มกว้าง คากามิยิ้มบางๆ นั่งลงข้างคุโรโกะรับเอากระดาษในมือของเพื่อนมาตรวจเช็คอีกรอบ ก่อนจะนำกระดาษทั้งหมดใส่ซองเอกสารปิดผนึกให้เรียบร้อยก่อนจะนำส่งให้สาวทรงโตผมสีชมพู

                “ฉันไปนะเท็ตสึคุง คากามิน”

                “อืม ไปดีมาดีนะ อ้อ นี่โมโมอิฝากชกไอ้บก.จอมหื่นของฉันสักทีนะ”คากามิบอกหลังจากอาสามาส่งโมโมอิที่หน้าลิฟต์หญิงสาวยิ้มรับ ก่อนประตูลิฟต์จะปิด

                “เอาล่ะ! เตรียมตัวไปเรียนดีกว่า”

++++++ พิมพ์หัวใจใส่รัก +++++++

32% เห็นมีรีดเดอร์ถามหาก็เลยจัดตอนที่ 1 มาให้อ่านกันนะคะ^^ ถ้าแปลกๆ ยังไงก็บอกกันได้นะคะ แล้วเดี๋ยวไรท์จะรีบมาต่อนะคะ อ้อ ไรท์ขอฝากเพจของไรท์ด้วยเลยนะคะ Mayateru (คลิกที่ชื่อได้เลยค่ะ) ไว้ติดตามข่าวสารการอัพเดทนิยายของไรท์นะคะ^^ แล้วเดี๋ยวเจอกันกับส่วนที่เหลือนะคะ^^ - mayateru

[SF Valentine's Day] I, You and Him

Title: I, You and Him

Paring: Akashi x Kuroko, Akashi x Furihata

Genre: Drama, Romantic, Yaoi

Rate: PG-13

Note: ฟิครับวาเลนไทน์ค่ะ สาเหตุมาจากภาพค่ะ

                วาเลนไทน์อาจจะเป็นเทศกาลแห่งความสุขของคู่รักหลายๆ คู่...

                แต่...คู่ของเราคงไม่ใช่หนึ่งในนั้น...

                “อาคาชิคุงฟังผมอยู่รึเปล่าครับ”เสียงหวานๆ ของหนุ่มน้อยผมฟ้าเจ้าของความสูง 168 ซม.เอ่ยถามแฟนหนุ่มของตน ที่อุตสาห์เดินทางมาไกลจากเกียวโตเพื่อมาฉลองเทศกาลแห่งความรักกับตน

                “หืม? ฟังสิเท็ตซึยะ”ชายหนุ่มผมแดง นัยน์ตาสองสีแดงข้างทองข้าง ในชุดนักเรียนโรงเรียนมัธยมปลายที่มีชื่อเสียงในเกียวโตตอบกลับมา ทั้งๆ ที่สายตาเมื่อครู่ไม่ได้สบกันแม้แต่น้อย และเพียงแค่เสี้ยววิเขาแอบนะว่าคนที่ได้ชื่อว่าแฟนของเขากำลังมองคนที่ไม่ใช่เขาอยู่

                “....”คุโรโกะ เท็ตสึยะ เม้มปากแน่น แต่ก็ไม่พูดอะไรกลับไปซ้อมกับทีมของตนต่อ แม้จะไม่เห็นแต่คุโรโกะรู้ดีว่าแฟนของเขากำลังมองใครอยู่ เพื่อนร่วมชั้นและเพือนร่วมทีมของตน...ฟูริฮาตะ โคกิ...

                ทั้งสองคนเจอกันตอนศึกวินเทอร์คัพ ในวันเปิดงานวินเทอร์คัพ อาคาชิคุงโทรมาเรียกเขาออกไปพบ เพื่อรวมพลสมาชิกทีมปาฏิหาริย์ทั้งหกคน หลังจากไม่ได้เจอกันเกือบปี ด้วยความเป็นห่วงโค้ชสาว ไอดะ ริโกะ เธอให้ฟูริฮาตะคุงมาเป็นเพื่อนคุโรโกะ และนั้นคือการเจอกันครั้งแรกและครั้งเดียวของทั้งสองคน แต่หลังจากจบวินเทอร์คัพด้วยชัยชนะของราคุซัน และอาคาชิคุงก็ขอร่างบางเป็นแฟน ยอมรับเลยว่าคุโรโกะรู้สึกดีใจมากที่ใจตรงกันกับอาคาชิคุง หากแต่หลังจากนั้นอาคาชิคุงก็มาหาเขาที่โรงเรียนบ่อยครั้ง แรกๆ คุโรโกะก็ไม่ได้ติดใจอะไรกับคนรักของตน จนเพื่อนร่วมทีมที่สนิทที่สุดอย่างคากามิ ไทกะ ที่คบอยู่กับเพื่อนรุ่นพี่ต่างโรงเรียนอย่าง ฮิมุโระ ทัตซึยะ เองอย่างเอ่ยแปลกว่าแปลกๆ

                ตอนแรกคุโรโกะก็ไม่ได้กะจะเก็บมาใส่ใจ เพราะรู้ดีว่าคากามิไม่ค่อยชอบหน้าอาคาชิคุงอยู่แล้ว หากแต่เขาเริ่มคิดมากเมื่อกัปตันอย่างฮิวงะ จุนเปย์และคนรักของเจ้าตัวคิโยชิ เทปเปย์ ยังบอกกับเขาเลยว่า...

                “คุโรโกะ นายแน่ใจนะว่าเขาเป็นแฟนนายไม่ใช่ฟูริฮาตะ”ฮิวงะเอ่ยขึ้นตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ซึ่งในตอนนั้นเหลือกันเพียงแค่สามคน

                “....”เขาไม่พูดอะไร แต่รุ่นพี่ก็คงจะรู้ถึงคำถามจากสายตา

                “รู้มั้ยตลอดการซ้อมนอกจากฉัน เทปเปย์แล้ว โค้ชยังเห็นเลยนะว่าจักรพรรดิแห่งราคุซันนั่นน่ะ ไม่ได้มองนายเลย พวกเราเห็นเขามองแต่ฟูริฮาตะ”สิ้นคำพูดของฮิวงะ คุโรโกะรู้สึกโหวงเหวงในใจเล็กน้อย เขาเองก็พอจะรู้สึกได้มาสักพักแล้วล่ะว่าอาคาชิคุงดูจะสนใจฟูริฮาตะเป็นพิเศษมาพักนึงแล้ว... เมื่อเห็นว่ารุ่นน้องเม้มปากเหมือนกำลังกลั้นน้ำตาที่จะไหล คิโยชิจึงเอ่ยขึ้นเพื่อทำให้รุ่นน้องตัวเล็กสบายใจ

                “อ่า...แต่พวกฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ ยังไงเขาก็แฟนของนายนะคุโรโกะ”คิโยชิเอ่ยพลางยิ้มกว้างเพือทำให้บรรยากาศมันดีขึ้น อาจจะช่วยได้ไม่มากแต่ก็ทำให้คุโรโกะไม่รู้สึกแย่ไปกว่านี้

                “เฮ้อ...เอาเถอะฉันคงคิดมากไปเอง รีบๆ เปลี่ยนชุดซะคุโรโกะแฟนนายรออยู่นะ...”

                “ครับ...”

++++++ I, You and Him ++++++

                “เท็ตซึยะ? เป็นอะไรรึเปล่า”เสียงทุ้มดังที่ข้างหูปลุกให้คนที่นั่งเหม่อลอย นึกถึงสิ่งที่รุ่นพี่เคยพูดเอาไว้ ร่างบางผมฟ้าสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ทำเป็นกลบเกลื่อน

                “ครับ? อาคาชิมีอะไรเหรอครับ”ร่างบางถามเสียงนิ่งๆ พลางดูวนิลาเช็คไปพลาง สบตาสองสีนั่นไปพลาง สบนานๆ ก็แอบเขินอยู่บ้าง เพราะอีกฝ่ายมองเขาแล้วยิ้มนี่สิ

                “เปล่าหรอก ผมแค่จะถามว่าชอบของขวัญวาเลนไทน์ของผมมั้ย?”อีกฝ่ายถามพร้อมรอยยิ้มที่กระชากสาวๆ แถวนั้นให้สลบเป็นทิวแถวได้ ร่างบางหลุบตามองโต๊ะของร้านอาหารที่ทั้งสองมาเดทกัน

                “ชอบครับ”คุโรโกะตอบพลางหน้าแดงนิดๆ เมื่อนึกถึงของขวัญที่อีกฝ่ายให้เขามาเมื่อครู่... ที่ห้อยโทรศัพท์รูปปลาโลมาคู่... คุโรโกะไม่นึกเลยนะว่าคนรักของเขาจะมีมุมแบบนี้ด้วย

                “เท็ตซึยะรู้รึเปล่าว่าทำไมผมถึงให้ที่ห้อยมือถือรูปโลมา”อีกฝ่ายถามขึ้น พลางนั่งเท้าคางด้วยมือข้างเดียวดูเท่ห์ไม่ยอกเลย

                “ไม่รู้ครับ”ตอบพลางดูดวนิลาเช็คไปด้วย อีกคนยื่นมือมาจับแก้มของเขาเบาๆ มืออุ่นๆ ทำเอาคุโรโกะรู้สึกเคลิ้มยังไงก็ไม่รู้

                “ปลาโลมาน่ะไม่ว่าจะห่างไกลกันแค่ไหน แต่มันก็สัมผัสได้ถึงกันอยู่เสมอ... เหมือนเราสองคนที่ไม่ว่าจะอยู่ห่างกันขนาดไหน ใจเราก็จะยังสื่อถึงกันเสมอ”สิ้นคำพูดของอาคาชิทำเอาสาวๆ ที่ไปเดทกับแฟนหรือไปกับกลุ่มเพื่อนแอบกรี๊ดกับความโรแมนติกของชายหนุ่มไม่น้อย

                “เสี่ยวนะครับอาคาชิคุง”ร่างบางแอบกัดเล็กๆ อีกฝ่ายยิ้มพลางหัวเราะเบาๆ

                “อะไรกันผมอุตสาห์โทรไปขอให้เรียวตะช่วยคิดคำพูดเมื่อครู่เชียวนะ”อีกฝ่ายบอก ร่างบางยิ้มบางๆ ก่อนจะหลับตาลง...เพื่อซึมซับบรรยากาศและความรู้สึกเหล่านี้ไว้ให้มากที่สุด...

++++++ I, You and Him ++++++

                หลังจากโชว์ความหวานให้ทั้งคนโสดและมีคู่อิจฉากันไปพักใหญ่แล้ว ทั้งสองคนจึงออกจากร้านมาเพื่อตรงไปยังสถานีรถไฟ เพราะอาคาชิอยากไปส่งคุโรโกะ แต่เด็กหนุ่มผมฟ้าห้ามไม่ให้เขาโทรเรียกลีมูซีนมารับ

                “อ้าว...ฟูริฮาตะคุง”เหมือนความสุขเมื่อไม่กี่สิบนาทีก่อนหน้านี้เป็นความฝัน เมื่อทั้งสองมายังสถานีและเจอเข้ากับฟูริฮาตะที่มาขึ้นรถเพียงลำพัง...

                “ส...สวัสดีครับอาคาชิซัง สวัสดีคุโรโกะ ป...ไปเดทกันมาเหรอ”ฟูริฮาตะเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก เพราะแม้จะเจอกันบ่อยขึ้นแต่เขาก็ยังไม่คุ้นชินกับสายตาที่อีกฝ่ายมองมาแบบดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่

                “อืม...แล้วฟูริฮาตะคุงละครับ”อีกฝ่ายถามพลางยิ้มให้ ทำเอาฟูริฮาตะรู้สึกสบายใจขึ้นก่อนจะตอบและถามกันอยู่สองคน แม้จะเดินเคียงคู่ แต่ในใจกำพร่ำบอกว่าไม่ใช่ เพราะเหมือนทั้งสองคนนั้นจะลืมไปแล้วว่าคุโรโกะนั้นมาด้วย จนกระทั่งรถไฟมา...

                ทั้งสามคนขึ้นรถไฟขบวนเดียวกัน และมีที่ว่างอยู่สามที่พอดี ฟูริฮาตะนั่งริมสุด ตามด้วยอาคาชิ และคุโรโกะ เมื่อขึ้นมาอาคาชิก็หันมาสนใจคุโรโกะอยู่บ้าง ทำเหมือนว่าเหตุการณ์ก่อนขึ้นรถไฟ ชายหนุ่มไม่ได้คุยกับเพื่อนแฟนอย่างสนิทสนม ร่างบางหยิบมือถือที่ห้อยพวงกุญแจขึ้นมาเสียบหูฟังไว้หูของตนข้าง และอีกข้างใส่ให้อาคาชิ ในตอนแรกกลุ่มผมหนานุ่มสีแดงก็ซบอยู่ที่ไหล่บางของคุโรโกะอยู่หรอกนะ...แต่พอรู้ตัวอีกทีหัวของชายหนุ่มก็ไปซบไหล่ของอีกคนเสียแล้ว คุโรโกะเม้มปากรู้สึกเหมือนจะร้องไห้อย่างไรไม่รู้

                ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ ผมยังรู้สึกเหมือนว่าใจเราสื่อกันไม่ได้เลย หากอยู่ไกลกันความรักของเราสองคนคง...ไม่สื่อถึงกันอีกแล้ว...

                คุโรโกะคิดพลางจ้องมองสายห้อยโทรศัพท์ที่เพิ่งได้มาไม่ถึงสองชั่วโมงดี...

++++++ I, You and Him ++++++

                หลังจากแยกกับฟูริฮาตะที่หน้าสถานี อาคาชิก็เดินมาส่งคนรักยังบ้านของอีกฝ่าย ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรกันหูฟังยังคงเสียบคาอยู่อย่างนั้นเพลงที่เปิดเอาไว้ก็เล่นวนไปเรื่อยๆ แม้มือจะผสานกันแต่มันเหมือนไร้ซึ่งความอบอุ่นของความรักไปแล้วอย่างไรก็ไม่รู้...

                “อย่าลืมล็อคประตูบ้านนะเท็ตซึยะ”อีกฝ่ายเอ่ยเตือนหลังจากมาส่งคุโรโกะถึงหน้าบ้าน คุโรโกะยิ้มรับบางๆ มือหนาของชายหนุ่มผมแดงรั้งใบหน้าหวานของคนรักมาจูบลา หันหลังเตรียมจะเดินไปขึ้นรถลีมูซีนที่จอดรอไม่ห่างมากนัก...

                “อาคาชิคุง...เราเลิกกันดีมั้ยครับ”

                ปึง!!! ฉึก

                สิ้นประโยคคำพูดจากปากของหนุ่มร่างบางผมฟ้า เจ้าตัวก็ถูกแฟนหนุ่ม อาคาชิ เซย์จูโร่ จักรพรรดิแห่งราคุซันผลักกระแทกกำแพง กรรไกรด้ามเดิมที่คุ้นเคยดีถูกปักลงข้างหู

                “เท็ตซึยะรู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา”ถามเสียงเรียบ ใบหน้าหล่อเรียบนิ่ง ก่อนที่แววตาจะเริ่มกระตุกเมื่อสังเกตุเห็นว่าคนรักของตนร้องไห้

                “รู้สิครับ...”คุโรโกะเอ่ยทั้งน้ำตา แต่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น

                “รู้แล้วทำไมถึงพูดแบบนั้นกัน”อาคาชิลดกรรไกรลง เปลี่ยนไปจับตรึงมือทั้งสองข้างของคนรักเอาไว้บนกำแพง โชคดีที่ไม่มีใครผ่านมาแถวนี้...

                “อาคาชิคุงพูดว่ารักผม แต่สายตาของอาคาชิคุงไม่ได้มองมาที่ผม...”สิ้นคำพูดของคนรัก นัยน์ตาสองสีเบิกกว้างอย่างตกตะลึง น้ำตาของร่างบางยังคงไหลอยู่

                “อาคาชิคุงครับถ้ารักเขา ก็เลิกกับผมเถอะครับ เราจะได้ไม่ต้องมีคนเจ็บไปมากกว่านี้”มือหนาปล่อยมือที่ตรึงมือบางเอาไว้ยกขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาให้คนรักเขาของ

                “ฉันขอโทษ เท็ตสึยะ”

                “ฮึก...”

                “ไม่เลิกกันได้มั้ย ฉันอาจจะไม่ได้รักเท็ตสึยะเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ฉันสัญญาว่าจากวันนี้ไปฉันจะรักเท็ตสึยะให้เต็มร้อยเปอร์เซนต์ของหัวใจฉัน...”สิ้นคำพูด มือหนาเชยคางมนของคุโรโกะขึ้นให้นัยน์ตาสีฟ้าสดใสนั้นสบกับนัยน์ตาสองสีของตนเอง...

                “ครับ...”สิ้นคำตอบรับของคุโรโกะ ริมฝีปากหนาเรียวสวยก็ประทับลงบนริมฝีปากอิ่มบางด้วยความรัก แทนคำขอโทษที่เขาเอาแต่สนใจคนอื่น ทั้งๆ ที่มีคนรักที่ดีอยู่ข้างกายแล้วแท้ๆ จนทำให้เกือบสูญเสียคนที่เขารักที่สุดไป...

++++++ I, You and Him ++++++

จบแล้วค่า~~~ สำหรับฟิควาเลนไทน์ขอโทษนะคะที่ลงช้า เพราะดีติดเรียนพิเศษค่า ไม่รู้ว่ามันสั้นไปรึเปล่านะคะ ถ้าสั้นไปยังไงก็ขอโทษด้วยนะค้า~~ ไรท์ขอลงตอนสองวันพรุ่งนี้แทนนะคะ ฟิคสั้นอันนี้หลายคนอาจจะรู้สึกว่านายน้อยดูจะแอบหลายใจเนอะ แต่ยังไงนายน้อยก็รักน้องครกที่สุดอยู่ดีแหละเนอะ^^ ถ้าแปลกๆ ยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้ค่ะ โอยาสึมิค่ะทุกท่าน

[SF A/Z] Wonder Dream 15%

Title: Wonder Dream

Pairing: Inaho x Slaine

Genre: Romantic, Fantsy

Rate: PG

                หากนี่คือความฝัน...ผมขอไม่ตื่นไปตลอดกาลได้มั้ย....

                จิ๊บ จิ๊บ

                เสียงนกร้องดังไปทั่วบริเวณ แสงแดดที่สาดส่องลงมาช่วยปลุกให้ใครบางคนที่นอนหลับอยู่บนพื้นหญ้าให้ตื่นขึ้น เปลือกตาบางกระพริบๆ ถี่เพื่อปรับสายตา สิ่งแรกที่เห็นคือกิ่งก้านสาขาของไม้ยืนต้นขนาดใหญ่แต่ก็ไม่หนาแน่นขนาดที่แสงส่องลงมาไม่ถึง

                “ที่นี่ที่ไหนกัน...”สเลน ทรอยยาร์ดพึมพำกับตนเอง ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าหวานๆ มองไปรอบๆ อย่างประหลาดใจ แสงแดดที่ส่องผ่านแมกไม้สะท้อนหยดน้ำค้างบนใบไม้จนเกิดแสงสีรุ่งสวยงามส่องประกายเข้าตา มือบางยกขึ้นป้องแสงนั้นเข้าตา ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นเพื่อหาคำตอบว่าที่นี่คือที่ไหนกัน...

                “โอ๊ะ...”ร่างบางร้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกเหมือนว่าเท้ามันไม่แตะพื้นอย่างไรพิกล สเลนจึงก้มมองร่างกายตนเอง ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลเบิกกว้างเมื่อพบว่าตนเองอยู่ในชุดกระโปรงสีฟ้าสดใส แขนตุ๊กตา สวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนระบายลูกไม้สีขาว ที่ขาสวมถุงเท้ายาวถึงต้นขาลายขาวสลับดำเป็นชั้นๆ และสวมรองเท้าส้นตึกสีดำ แน่นอนว่าเมื่อก้มเส้นผมจึงลงมาตามแรงโน้มถ่วง ทำให้สเลนได้รู้ว่าผมสีบลอนด์ของตนเองนั้นยาวขึ้น ยาวจนถึงกลางหลัง

                “ม...ไม่จริงน่า”ร่างบางพึมพำกับตนเอง ก่อนจะออกแรงวิ่งอย่างไม่รู้ทิศทางจนไปหยุดที่ริมลำธารเล็กๆ ร่างบางทรุดตัวนั่งลงที่ริมลำธารก่อนจะชะโงกหน้าไปดูเงาสะท้อนในน้ำ ซึ่งเผยให้เห็นสาวน้อยผมบลอนด์ยาว ที่มัดไว้ครึ่งศรีษะด้วยโบว์อันใหญ่สีแดงซึ่งกำลังมองกลับมายังสเลน

                “น...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน”สเลนพูดกับตนเอง ก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมา คิดถึงองค์หญิงกับเขาคนนั้นเหลือเกิน...

                สวบ!

                เสียงเหมือนสิ่งมีชีวิตผ่านมา เรียกให้คนที่กำลังนั่งร้องไห้รีบปาดน้ำตาทิ้งทันที ดวงตากลมโตมองไปยังต้นเสียงอย่างระแวดระวัง

                “คร...ใครน่ะ!”ร่างบางร้องถามอย่างกล้าๆ กลัว เจ้าของเสียงนั้นไม่ตอบด้วยคำพูด แต่ตอบด้วยการกระทำ ผู้ที่มาใหม่คือเด็กหนุ่มร่างสูงผู้ซึ่งดูจะเด็กกว่าสเลนอยู่ปีนึง ร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตคอปกตั้งสีขาวและสวมเสื้อกั๊กสีกรมท่า ทับด้วยเสื้อสูทตัวยาวสีกรมขอบสีส้ม และสวมหูกระต่ายสีส้ม หมวกทรงสูงสีดำประดับด้วยผ้าสีส้ม ดูเข้ากันกับใบหน้าหล่อนิ่งขรึมไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นัยน์ตาสีแดงอ่านยาก

                “ค...คุณเป็นใคร...”สเลนถามอีกครั้งด้วยความกลัว เพราะรับรู้ได้ถึงรังสีของสัตว์ป่าผู้หิวโหยในเนื้อ อีกฝ่ายไม่พูดอะไรตรงเข้ามาอุ้มสเลนโดยไม่คิดจะถามอะไรทั้งสิ้น และพาวิ่งย้อนกลับไปยังทางที่อีกฝ่ายมา

                “...เดี๋ยว ปล่อยนะ! จะพาผมไปไหน”เสียงหวานๆ ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากอิ่มบาง มือบางก็ไม่ให้ว่างงานจัดการประทุษร้ายร่างสูงด้วยการทุบลงไปบนแผ่นอกกว้าง แต่ก็ไม่มีแม้แต่เสียงร้องว่าเจ็บออกมาจากปากอีกฝ่าบสักนิด จนกระทั่ง...

                “ท่านสเลน!”เสียงร้องเรียกชื่อของเขาดังมาจากทิศไหนสักแห่ง การเรียกช่างฟังดูคุ้นเคยยิ่งนัก ก่อนชายที่อุ้มสเลนจะหยุดวิ่ง ร่างบางมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง และกำลังจะถามคำถาม กลับถูกอีกฝ่ายปล่อยลงเสียเดี๋ยวนั้น....

                “ว้าย!”ร่างบางร้องตามสัญชาตญาณ สเลนหลับตาปี๋เพราะระยะห่างระหว่างตัวเขากับพื้นก็สูงพอสมควร มันต้องเจ็บแน่ๆ สเลนคิด หากแต่เวลาผ่านไปหลายสิบวิสเลนไม่รู้สึกเจ็บสักนิดจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก็พบกับนัยน์ตาคมเข้มสีนิลมองมาที่ตนเองด้วยสายตาเป็นห่วง แขนแข็งแรงของเขารองรับร่างของสเลนเอาไว้

                “ท่านสเลนไม่เป็นอะไรนะครับ”ชายคนนั้นถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะช่วยสเลนให้กลับมายืนตรงเหมือนเดิม

                “คร...ค่ะ”สเลนตอบด้วยใบหน้าอันแดง เพราะเมื่อครู่เขากับชายคนนั้นหน้าอยู่ใกล้กันมาก และก่อนที่จะได้เอ่ยขอบคุณเสียงของคนกลุ่มหนึ่งที่คุ้นเคยยิ่งกว่าดังมาจากทางด้านหลัง

                “สเลนนนนนน”

++++++ Wonder Dream +++++

[Loading 15%] แค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวถ้าไรต์สอบโอเน็ตเสร็จจะมาปั่นต่อนะคะ แล้วเจอกันค่ะ โฮะสเลนจงเจริญ ปล.ฉากเมื่อกี้แอบอวยฮากสเลนนิดๆ อุอิ><